dağlı

1.

is. Dağlıq yerdə yaşayan adam. Burada dağlılar yaşar bəxtiyar; Qürurdan aralı, kindən aralı. S. V.. // Dağıstanlı, Dağıstan əhli. Keçmiş əsrin altmışıncı illərində . . bir mütəxəssis rus əlifbasını dağlıların məxrəcinə görə tətbiq etmişdir. F. Ağazadə. // Sif. mənasında. Dağlı əhali.

2.

sif.

1. Qızdırılmış dəmirlə damğa vurulmuş, damğası olan. Dağlı heyvan. Dağlı at.

2. məc. Adətən «sinəsi», «ürəyi», «qəlbi» sözləri ilə – çox dərdli, çox qəmli, çox mütəəssir, ürəyi yaralı. Ürəyi dağlı adam. – Qəribəm, ağlaram aləm içrə mən; Ciyəri eşq oduna dağlıyam mən. «Aşıq Qərib». <Tamara:> Bir dustağam, qolum bağlı; Bir qəribəm, sinəm dağlı. S. V.. Övlad sarıdan Murad kişinin ürəyi əvvəldən dağlı idi. M. C..